Jak prowadzić biznes w formule Private Equity.

Branża funduszy private equity jest drogą wyjścia dla wielu byłych bankierów inwestycyjnych czy konsultantów z pogranicza rynków kapitałowych. Wszystko dlatego, że działalność ta łączy ze sobą równie wysokie zarobki przy nieco innym wymiarze pracy. Właśnie o nim chciałbym opowiedzieć, pokazując że docelowo w podobny sposób można prowadzić własne przedsiębiorstwo.

W wolnym tłumaczeniu private equity oznacza kapitał prywatny. Bardziej branżowo należałoby wytłumaczyć to określenie, jako rynek aktywów niepublicznych, czyli sposób inwestowania na rynku kapitałowym bez oparcia o giełdę papierów wartościowych.¹ Innymi słowy fundusze tego typu działają podobnie do funduszy tradycyjnych z tą różnicą, że ich celem dużo częściej jest ściągnięcie danej spółki z giełdy lub wręcz odwrotnie, czyli odpowiednie prowadzenie innej do momentu jej IPO².

Założeniem funduszy private equity jest zebranie funduszy na działalność firm będących na etapie w którym tradycyjne kredyty bankowe mogą nie być dla nich dostępne. Xerox, Sun Microsystems, Intel, Compaq, Apple, Microsoft to tylko nieliczni ze znanych beneficjentów funduszy tego typu.³

Poza kapitałem, zarządzający private equity mogą zaoferować również:

• odpowiednie kontakty
• doświadczenie branżowe
• know-how ze spółek portfelowych

Innymi słowy fundusze private equity są w stanie dostarczyć finansowania, kadry, know-how i kontaktów wtedy, gdy jest to najważniejsze dla rozwoju przedsiębiorstw o wysokim potencjalne wzrostu.

Inwestycje na rynku aktywów niepublicznych z reguły wymagają spojrzenia na nie w długim horyzoncie, minimum 3-5 letnim. Jest to związane z ograniczoną płynnością posiadanych aktywów oraz długością realizowanych projektów restrukturyzacyjnych, rozwojowych czy ogólno-zarządczych. W przeciwieństwie do tradycyjnego obrotu giełdowego – fundusze private equity umożliwiają osiąganie kilkudziesięcioprocentowej rocznej stopy zwrotu na przestrzeni kilku kolejnych lat, co jest rzadko spotykane przy tradycyjnym handlu. Poziom wejścia i wymagania specjalizacyjne są jednak na dużo wyższym poziomie, niż w przypadku typowania spółek do pasywnej inwestycji.

Osobiście od wielu już lat rozwijam się zawodowo pod pracę w tego typu funduszu. Nie tylko w celu zabezpieczenia swojej przyszłości w sytuacji, gdyby inwestycje giełdowe przestały przynosić wysokie stopy zwrotu lub działalność biznesowa straciłaby na znaczeniu – głównie dlatego, że podobna forma pozwala na bycie kompletnym graczem biznesowym, który potrafi w sposób interdyscyplinarny podchodzić do działalności gospodarczej. Uważam, że tylko tak można oczekiwać, że w przyszłości będzie się w stanie prowadzić multi-biznes, co nawet w przypadku stosunkowo małej firmy Trader Team Sp. z o.o. , którą współtworzę bywa nie lada wyczynem. W sytuacji kiedy należy łączyć doświadczenia i wiedzę z wielu dyscyplin jednocześnie, przygotowanie do pewnego rodzaju pracy zawodowej wcale nie oznacza, że będzie się chciało ją podjąć.

Na czym polega interdyscyplinarność o której wspominam? Otóż chodzi o połączenie wiedzy finansowo-inwestycyjnej, działalności zarządczej (managerskiej), przedsiębiorczości oraz umiejętności miękkich (związanych bezpośrednio z ogólnym rozwojem osobistym). Do tego wszystkiego dochodzi znajomość prawa bez czego trudno jest prowadzić dzisiaj jakąkolwiek działalność biznesową. Łatwo sprawdzić, że w przeciwieństwie do zarządzających funduszami na rynku kapitałowym, gdzie zarządy składają się z finansistów, którzy posiadają licencje doradców inwestycyjnych czy uprawnienia CFA – tak w przypadku private equity wielu może pochwalić się ukończeniem uczelni ekonomicznej, prawniczej oraz dyplomem MBA jednocześnie.

Podstawowa różnica między private equity, a IB (ang. investment banking): faktyczne inwestowanie, a nie doradztwo lub przygotowanie analiz pod inwestycje klientów.

Właśnie dlatego gwiazdy z consultingu i bankowości inwestycyjnej szukają drogi wyjścia przez fundusze private equity. Jest to też jeden z powodów dla których fundusze private equity nie muszą zatrudniać setek pracowników do wykonania swojej pracy, kiedy jest ona zazwyczaj podzielona na 4 grupy: zbieranie funduszy, proces inwestycji, zarządzanie portfelem, wyjście z inwestycji. Największe firmy private equity posiadają zaledwie setki pracowników, a tysiące z nich mniej niż 10 osób zarządzających setkami milionów. W bankowości czy consultingu, które odpowiedzialne są za stronę sell-side – taki stan rzeczy byłby nie do zaakceptowania ze względu na ogrom pracy analitycznej, jaka musi być wykonana.⁴

Ciekawostką jest, że fundusze private equity potrafią generować zyski na poziomie dziesiątek miliardów dolarów rocznie, podczas gdy ich działalność jest raczej rzadko opisywana na łamach czasopism branżowych. Wszystko wynika z faktu inwestowania w aktywna niepubliczne, toteż informacje wychodzące do opinii publicznej są ograniczone do niezbędnego minimum. Kto spoza branży słyszał bowiem o Apax Partners Europe, KKR Fund, TPG Partners, CVC Capital czy Blackstone Capital Partners? Poza ostatnim z wymienionych, większość jest raczej mało znana, co jest tym bardziej zastanawiające, jeżeli wspomni się, że każdy z wymienionych należy do światowego Top10 generującego jednostkowo powyżej 10 mld dolarów rocznego zysku. Najlepsi pracownicy uzyskują wypłaty na poziomie 100 mln $ rocznie, nieźle jak na etatowców⁵.

Leszek Czarnecki w jednym z wywiadów oznajmił, że jego działalność bardzo przypomina tą realizowaną przez fundusze private equity. W końcu działa on niezależnie inwestując kapitał prywatny (swój własny), czego podstawą jest wyszukiwanie możliwości biznesowych, analiza pomysłów, a następnie działanie w formule przejęć, wprowadzania na giełdę lub odsprzedaży posiadanych udziałów. Na tym poziomie sama znajomość Excel’a już nie wystarczy.

Paradoksalnie rynek kapitałowy jest dobrym miejscem do rozpoczęcia przygody inwestycyjnej, a własna działalność do startu przygody z biznesem. Istnieje pole w którym obydwa doświadczenia można odpowiednio wykorzystać, by wejść do światowej ekstra-klasy, jednak tutaj słowo interdyscyplinarność nabiera kolejny raz jeszcze większego znaczenia.

Teraz znacie już mój sekret. Wiecie na kim wzoruję swoją drogę rozwoju. Najlepsze w tym wszystkim jest jednak to, że nie ma znaczenia czy ostatecznie zdecyduję, że zostanę wyłącznie spekulantem/inwestorem, przedsiębiorcą, konsultantem, bankierem, prawnikiem, politykiem czy szkoleniowcem. W każdej z tych dróg niezbędna jest interdyscyplinarność (wymieniając tylko te które mnie samego interesują). Chętnie poznam inną drogę rozwoju, która umożliwia wejście do ekstra-klasy w tak wielu kluczowych dyscyplinach gospodarczych.

Zanim jednak to nastąpi – pozostanę przy tej już sprawdzonej.